Een wonderlijke ontmoeting - door Martine van der Laan
Een zenzientekendag in april. Genieten van bos, bloemen en boomgaard. Ellen en ik laten ons verrassen door de schoonheid van het ontluikende groen, wuivende rietpluimen en bloeiende fruitbomen. We wandelen en tekenen. We vinden een oude, verscholen hoogstamboomgaard: een heerlijke stille plek.
Er luieren en kuieren wat schapen met hun lammetjes. We benaderen ze met stille stapjes, omdat we niet willen storen. Heerlijk tekenen! De schaapjes lijken voor ons te poseren: gapen nog eens en lijken niet van plan zich druk te maken over twee dames op hun krukjes. De dikke, knokige takken van de oude bomen vormen een bloesemdak boven het land en steken ver opzij in de ruimte, alsof de bomen naar elkaar reiken, maar elkaar niet hoeven te raken. Het hoeft niet… Die ruimte...
Wat ging ik ook alweer doen... Bomen en schapen tekenen? De wereld “vangen” in een tekening? Of ruimte zien? Alles reikt naar ruimte. Stil worden... Adem halen... Kijken.... Zien. Ik adem de ruimte in en word een geheel met wat ik zie. Rust.
Verwondering. Een donkerbruin moederschaap wandelt naar me toe, haar kindertjes huppelend achter haar aan. Ze is niet bang, eerder nieuwsgierig naar wat hier gebeurt. Dan legt ze haar kop op mijn knie en in deze magie vergeet ik te tekenen. Wat een vertrouwen, wat een rust straalt ze uit. Ik mag haar aaien over haar vettige vacht. Ik mag haar in de ogen kijken. Ze sabbelt wat aan mijn tekenblok, alsof ze mij daarmee een les geeft in loslaten. “Laat maar los, die tekening, dit is ons momentje… voel het maar” Heel even zijn we één in deze wonderschone wereld. Dan roepen haar kindertjes haar: die willen drinken. Natuurlijk. Moederschap vraagt wel wat.
Dank schaap, voor deze les en dank Ellen, dat je de tegenwoordigheid van geest hebt om foto’s te maken van dit bijzondere moment.
Martine van der Laan
13 april 2025
