Martine van der Laan, Boomgaard in bloei
Het is april in de Betuwe en het is hier op z'n mooist. In deze tijd van het jaar blijk ik in een toeristische omgeving te wonen, met veel wandelaars en vooral veel fietsers. Elk jaar weer ben ik verliefd en verrast door de nieuwe lente. Dit jaar voelt het zelfs als een opluchting, nu er zoveel dreigend nieuws in de wereld is: gelukkig, alles komt weer tot leven. De natuur gaat haar eigen gang. Gelukkig maar.
Ik geef een korte cursus zen zien tekenen. We gaan, hoe kan het anders op zo'n zachte zonnige dag, naar buiten. We zitten in een bloeiende appelboomgaard en we laten ons overvallen door de schoonheid en veelheid van bloemen. Ik vertel over focussen en geef tips om niet helemaal te verdwalen in al dat moois. Deze keer teken ik zelf ook mee... en ik realiseer me dat alles wat ik de deelnemers uitleg, ik ook telkens weer aan mezelf mag vertellen. De eeuwige beginner.... Ik glimlach en besluit om deze keer mezelf een beetje te helpen. Ik laat me nu even niet verwarren door de schoonheid van duizend bloemetjes. Ik richt me op een knalrode band strak om een knoestige boom gebonden, met haar steunpaal. Dat helpt. In kleine bewegingen begin ik met die rode band (wat is het mooi om zo'n knoop te volgen met mijn potlood) en breid voorzichtig mijn lijnen uit zonder de focus op die rode band te verliezen. Het lijkt wel alsof ik die boom wordt met die strakke band.... het voelt wat benauwd. "Ah.... mag die band wat losser?"
Weinig bloemen en blaadjes op de tekening. Maar wel een stukje Betuwe.
Thuisgekomen kan ik het niet laten: die rode band mag rood worden. Knalrood. En heel misschien ga ik een keer proberen die band wat losser te maken....
