Het wak (Maria Adriaens)
Het heeft gesneeuwd en het is erg koud maar Annie en ik tekenen vanuit de auto. Op maandagmorgen zitten we al rond half tien bij dit wak. Een slaapzak mee met een warme kruik erin om warm te blijven.

Wit papier speelt graag voor sneeuw. “Eerst een dry-run maken” hoor ik Frederick Franck in me zeggen. Maar o help, die vogels zitten niet stil! “Geeft niks, gewoon meebewegen”. Het vliegt aan, vliegt weg, duikt, spettert, poedelt, trippelt, of slaat wijd zijn vleugels uit. Soorten vogels benoemen hoeft niet. Ogen te kort: daar tussen die bomen ganzen, wit in wit! En die bomen, die door de sneeuw ieder zo mooi op hun eigen plekje staan… boven in de bomen ook nog vogels. Och, nou vliegt de reiger weg…. 
Dan valt het potlood stil. Ook wij zijn stil te midden van het gekrijs en gesnater. We kijken elkaar lachend aan met tranen in de ogen. Wat is het koud… nu koffie! Maar vind maar eens koffie op maandagmorgen bij elf graden onder nul in Almelo...

Tekening Maria Adriaens: Het Wak, Ruimte Zien, hoofdstuk 8

Tekening Besneeuwde daken in Ruimte ZIen, hoofdstuk 10
De tweede tekening maak ik tijdens een sneeuwwandeling op de Strabrechtse hei ten zuiden van Geldrop. Ook bij een temperatuur van diep onder nul. Dit keer hebben we koffie bij ons… !