Maria Adriaens: "De zon achter het kruis".
Op een zonnige middag, de hemel onbewolkt blauw, tekende ik een gedeelte van het oude vervallen en droge kale kerkhof waar ik als kind wel eens kwam.
Toen de tekening klaar was en ik me afvroeg ”Waar zit ik nou?” keek ik om en zag achter mij de calvarieberg met een wit corpus op een breed zwart kruis. Op dat moment stond net de zon achter de kruising van de balken, waardoor voor mij alleen de glorieuze straling als een aureool zichtbaar was. Om het beter te zien stond ik op van de zerk waarop ik zat, en meteen schoot ook de zon zo stralend boven het kruis uit dat van het kruis niets meer te zien was.
Kruis... weg! Lachend, en met betraande ogen van dankbaarheid, fietste ik met de tekening naar huis .
En nu zit ik hier al een week goed van de buitenwereld afgesloten in mijn kamer. Pasen 2020. Midden in de Coronacrisis.
Is niet elk probleem als een zonsverduistering? Ik hoef er alleen maar met aandacht naar te blijven kijken om te zien hoe glorieus de zon er omheen straalt om dan met grote straling er weer achteruit te komen. Met de ZON gebeurde niets.
Dat het stil zitten tekenen van zo’n stervend kerkhof tot dit inzicht leidde, dat geeft voor mij de kracht van het Zen Zien Tekenen aan.
Maria Adriaens
