Maria Adriaens: "De narcissen weten van niks."
Vanaf vrijdag staat er hier een pot met narcisbolletjes me uit te dagen om papier en potlood te pakken,
maar het gebeurde niet. Misschien kent iedereen het wel dat je voor een creatief meditatief proces een drempel opbouwt van allerlei uitvluchten. Eerst dit nog, dat moet nog gedaan, nu ben ik er te moe voor, niet geïnspireerd, enzovoorts.
Het is de angst om het onbekende in te gaan. Een wit vel papier voor je neerleggen kan heel bedreigend zijn…je weet gewoon niet wat je mee gaat maken. En voor je het doet vraagt het om alle andere dingen waaraan je normaal je aandacht geeft eens even los te laten. In deze spannende en angstaanjagende tijd is dat nog een grotere uitdaging.
Maar het voelt misschien wel alsof je middenin een pijnlijk aangrijpende film een tikje op je schouder krijgt en je gevraagd wordt er eens even mee te stoppen en ruimte te maken voor een wandeling.
En ik nam papier en zag die stille dans die de uitlopende steeltjes samen uitvoeren in de richting van het licht. Het was even een duik in het Helend Veld. Hoe goed dat doet. Het is heel goed om even die spannende film te onderbreken. Dat gun ik iedereen. En die narcissen weten van niks. Heerlijk.
